Ὁ Ἀφροδισιασμὸς καὶ ἡ Δυναμικὴ τοῦ Ἐπιθυμεῖν: Ἐγκράτεια, Ὄρεξις, Σχέσις

Ἡ ἐπιθυμία δὲν εἶναι αὐτονομημένη ἀνάγκη, οὔτε ἐνοχή. Εἶναι φυσικὸς πόθος τῆς συνάντησης, εἶναι ἐκδήλωση τοῦ Ἔρωτος ὡς πνευματικῆς καὶ σωματικῆς δόνησης. Ὁ Ἀφροδισιασμὸς, ἐν τούτοις, προϋποθέτει γνώση καὶ ἐγκράτεια.

Ἐγκράτεια: Δὲν σημαίνει καταπίεση, ἀλλὰ προσανατολισμὸς. Ὅπως στὴ Φύση ὁ ποταμὸς ὁριοθετεῖ τὴ ροὴ του καὶ ἡ φλόγα χρειάζεται φυτίλι, ἔτσι καὶ ἡ ἐπιθυμία χρειάζεται μέτρο. Ἡ ἐγκράτεια εἶναι τέχνη ἐνσυνείδητης ζωῆς.

Ὄρεξις: Στὴν ἀρχαιοελληνικὴ σκέψη, ὄρεξις δὲν εἶναι ὁρμὴ χωρὶς κατεύθυνση· εἶναι φυσικὸς πόθος τῆς ψυχῆς πρὸς τὸ ἀγαθόν. Ὅταν ἡ ὄρεξις εἶναι ἀτάκτως ἐρριμμένη, τότε μετατρέπεται σὲ ἀδηφαγία, σὲ βουλιμία τῆς σαρκός καὶ τῆς σχέσεως.

Σχέσις: Ὅταν ἡ ἐπιθυμία ἀναγνωρίζει τὸ πρόσωπο τοῦ ἄλλου ὡς ἀνεκτίμητον, τότε μετατρέπεται ἀπὸ χρεία σὲ δόσιμον. Ὁ Ἀφροδισιασμὸς γίνεται μυσταγωγία, ὄχι κατανάλωση. Καλλιεργεῖ σχέσεις ὄχι ἐπικαίρες, ἀλλὰ ὀντολογικὰ σημαντικὲς.

Ἡ ἐπιθυμία, ἐπομένως, εἶναι φιλόσοφος δύναμις — ἄγει πρὸς τὴν γνώση, τὸ Ἔργον, τὴν τελεσφόρον σύζευξιν.