Φύλο, Ὁμοφυλοφιλία καὶ Πολιτισμικὴ Ἀνάγνωση

Τὸ φύλο, ὡς ἔννοια καὶ ὡς βιωμένη πραγματικότητα, δὲν ἀποτελεῖ μονοσήμαντη βιολογικὴ κατηγορία. Εἶναι πολυσήμαντο ἀντίκρισμα σχέσης: σχέσης μὲ τὸ σῶμα, τὴν ἀναπαραγωγή, τὸ βλέμμα τοῦ ἄλλου, τὸν πολιτισμικὸ καθρέφτη.

Σὲ ὅλες τις παραδόσεις, ἀπὸ τοὺς μύθους τῆς δημιουργίας ἕως τὶς ἐκφάνσεις τῆς λατρείας, τὸ φύλο συναντᾶται ὡς ἱερὸς ρόλος, ὡς στοιχεῖον ταυτότητας, ἀλλὰ καὶ ὡς μέσον ὑπέρβασης τοῦ ἑαυτοῦ. Ὅμως, στὶς νεώτερες κοινωνίες, ἐκεί ὅπου ἡ τεχνολογία, ἡ πολιτικὴ ὀρθότητα καὶ ὁ ἀτομικισμὸς ἐπανακαθορίζουν τὴν ταυτότητα, ἀναδύεται ἕνα νέον πεδίον προκλήσεων.

Ἡ ὁμοφυλοφιλία, σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο, δὲν μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίζεται μονοδιάστατα: οὔτε ὡς παρεκτροπὴ ἐνὸς κανόνα, οὔτε ὡς ἀυτοτελὲς φαινόμενο ἐκτός ἀνθρωπολογικῶν ὅρων. Εἶναι μιὰ πολιτισμική ἀνάγνωση τοῦ ἐπιθυμεῖν, ὅπου τὸ φύλο λειτουργεῖ ὄχι ἀναπαραγωγικά, ἀλλὰ ταυτοτικὰ.

Ἐνίοτε, ὁ ἀφροδισιασμὸς ἀποσυνδέεται ἀπὸ τὴν φυσικὴ του τελεολογία (δηλ. τὴ δημιουργία ζωῆς) καὶ ἐγκλωβίζεται σὲ κύκλους ἐπιθυμίας χωρὶς σκοπὸ. Οὐχὶ ἐν ἀπαξίωσει, ἀλλὰ ὡς ἐρώτημα: ποῦ ὁδηγεῖ ἡ ἡδονὴ ὅταν ἀποκόπτεται ἀπὸ τὴν δημιουργία;

Ἡ κοινωνία, ἀντί νὰ ποινικοποιεῖ ἢ να τιτλοφορεῖ, ὀφείλει νὰ ἀναζητᾶ τὴν οὐσία κάθε σχέσης: ἀγάπη, συνέπεια, σεβασμός, ἔρωτας ἀληθινὸς. Οὔτε ἡ βιολογική ἀναπαραγωγὴ ἀποτελεῖ αὐταξία, οὔτε ἡ συνουσία χωρὶς νόημα ἀναγνωρίζεται ὡς ἀρετή.

Ἐπιδίωξή μας δὲν εἶναι ἡ κατάταξη, ἀλλὰ ἡ ἀναγνώριση τῆς ἀλήθειας τῶν προσώπων. Ἡ ἀνθρώπινη ταυτότητα δὲν ἀκυρώνεται μὲ βάσει τὴν ἐπιθυμία, ἀλλὰ δοκιμάζεται ἀπὸ τὴν ικανότητα νὰ προσφέρει.