Ἡ Σύλληψις ὡς Ἀρετή: Φυσιολογία, Ἔρως, Μέτρον

Στα ζώα, ἡ σύλληψις εἶναι καρπὸς ὀρμονικῶν ἀλληλεπιδράσεων, κατευθυνόμενων ἀπὸ ἐποχιακοὺς καὶ κιρκαδικοὺς ῥυθμοὺς· ἐκδηλῶσις τοῦ φυσικοῦ νόμου, χωρίς ψυχικὸ συμμετοχικὸ φορτίο. Στον Ἄνθρωπο ὅμως, ἐπικρατεῖ ἕνα ὁντολογικὸ χάος. Ἡ φυσιολογικὴ ἐπιθυμία τῆς ἀναπαραγωγῆς δὲν ἐκδηλώνεται πλέον ὡς ἀναγκαιότητα εἴδους, ἀλλὰ διαστρεβλώνεται ἀπὸ κοινωνικὲς, ὑπαρξιακὲς καὶ τεχνολογικὲς ἐπιρροές.

Ἡ σύλληψις, ὡς βιολογικὸ φαινόμενο, δὲν πρέπει νὰ θεωρεῖται αὐτονόητη. Ἡ «συνάντησις» τῶν γαμετῶν (σπερματοζωαρίου καὶ ὠαρίου) δὲν εἶναι μόνον μηχανιστικὸ ζήτημα, ἀλλὰ ὀντολογικὸ συμβάν. Ἔρως, πρόθεσις, ἐνσυναισθηματικὸς συντονισμὸς καὶ χρονισμὸς — ὅλα συντελοῦν ὡς αἰτιακὲς ἀρχὲς.

Ἡ ταυτοχρόνιος ἐρωτικὴ ἐκφόρτισις (συντονισμὸς ὀργασμοῦ) εἶναι φαινόμενο καθόλου ἐπαγώγιμον: ἐπιτυγχάνεται μὲ συνειδητὴ προσέγγιση, ἀμοιβαία διάθεση καὶ ἐκλέπτυνσιν τῆς ἀφροδισιακῆς συσχέτισης. Τὸ ἀντανακλαστικὸ ἀναπαραγωγικὸ τόξο ὑποβοηθεῖται ὅταν ὁ ψυχισμὸς εἶναι ἐναρμονισμένος μὲ τὸ σῶμα. Ὁ μὴ ταυτοχρόνιος ὀργασμὸς, ὁδηγεῖ πολλές φορὲς σὲ δυστοπικὲς ὁρμονικὲς ῥοπὲς, ἀντιφατικὲς συσπάσεις, καὶ ψυχοσωματικὴ ἀσυμμετρία, καθιστῶντας τὴ σύλληψιν ἀπρόσφορη.

Ἡ σύλληψις ἐκ τῆς Ἀγάπης δὲν εἶναι ρομαντικὴ ἀπλοποίηση. Εἶναι ὁ ἐλάχιστος ὄρος ποιότητος διὰ νὰ ἀναφανῇ ἕνα νέον ὄν — ἕνα πρόσωπον ὡς φανέρωσις ἀληθινοῦ Φωτός.

Καθὼς ἡ Ἰατρικὴ καὶ ἡ Τεχνολογία προσφέρουν λύσεις ἐνισχυτικῆς σύλληψης (in vitro, ἐνδομητρικὴ σπερματέγχυσις, φαρμακευτικὴ ὠοθυλακιορρηξία), ὁ κίνδυνος εἶναι ἡ ἀποσύνδεσις τῆς ἀναπαραγωγῆς ἀπὸ τὴν συνουσιακὴ ἁρμονία.

Ἐπὶ τῆς ὁδοῦ τοῦ Homo Creative, ἡ σύλληψις προτείνεται ὡς ἀρετὴ:

μια ὑπαρξιακὴ πράξις μὲ μέτρο, συνείδηση, ἀγάπη.

Ὄχι πρᾶξις μηχανικὴ ἢ τεχνολογικὴ διαδικασία.