Ἡ Φύσις τοῦ Ἀφροδισιασμοῦ

– Ὡς λειτουργία καὶ ὡς ἄσκηση τοῦ Ἐνσώματου Πνεύματος –

Ὁ Ἀφροδισιασμὸς δὲν ἀντιπροσωπεύει ἀπλῶς τὴν σαρκικὴ πράξη, ἀλλὰ ἀποτελεῖ φαινόμενο διαλόγου μεταξὺ τῶν ψυχικῶν δονήσεων, τῶν σωματικῶν ἀντιδράσεων, καὶ τῆς εἰκονοκλαστικῆς ἐπικοινωνίας ποὺ συντελεῖται ἀνὰμεσα στὰ πρόσωπα.

Ἐπ’ οὐδενὶ δὲν εἶναι μόνον «σεξουαλικὴ συμπεριφορά»·

ὁ Ἀφροδισιασμὸς εἶναι ἄσκηση σχέσεως,

ἐμπειρία αμοιβαιότητας,

καὶ μυστικὴ διαπλοκὴ τοῦ Θείου μὲ τὸ Ἀνθρώπινο.

Ἀφροδισιασμὸς ὡς Διάλογος Σωμάτων

Ἡ σωματικὴ συνάντηση εἶναι ὁρατὴ ἐπιφάνεια·

κάτω ἀπὸ τὸ δέρμα, ὑπάρχουν συσπάσεις τοῦ παρελθόντος,

ἐντολές μνήμης, καὶ ἀντιλάλοι τῶν ἀποθηκῶν τῆς ψυχῆς.

Τὸ σώμα τοῦ ἄλλου εἶναι κείμενον ποὺ ἀναγιγνώσκεται μὲ ἀνάσα,

εἶναι ἱερόν, ὅπου δὲν προσφέρεσαι ἀλλὰ ἀφιερώνεσαι.

Ἀφροδισιασμὸς ὡς Μετουσίωσις

Ὅταν ὁ Ἀφροδισιασμὸς ἀσκείται μὲ ἀγνότητα προθέσεως

καὶ ἐνσυναίσθηση, γίνεται μυστήριο μεταβολῆς.

Τὰ σώματα δὲν χάνουν τὴ μορφὴ τους·

ὁ ἕνας διαποτίζεται ἀπὸ τὸν ἄλλον.

Ὁ Ἔρως γίνεται γέφυρα,

καὶ ὁ ἄλλος παύει νὰ εἶναι «ἄλλος» — γίνεται ὁ ἄνθρωπος.

Ἀφροδισιακὴ Πράξις ὡς Ἄσκηση

Ὁ Ἀφροδισιασμὸς ὅταν εἶναι συνειδητὴ πράξις,

προσλαμβάνει ἀσκητικὸ χαρακτῆρα·

ὄχι στὴν κατεύθυνση τῆς καταστολῆς,

ἀλλὰ στὴν ἐκλέπτυνση τῆς αἰσθητικῆς καὶ τῆς ἐνσώματης σοφίας.

Εἶναι συμπαντικὴ συχνότητα,

συμμετρία ἀνάμεσα στὸν ἐγκεφαλικὸ παλμό,

τὴν ἀναπνοὴ καὶ τὸ κύμα τῆς καρδίας.