«Η Αγάπη ως Απάτη»

Κάποιος αρθρογράφος, εν είδει εξομολογητικού μανιφέστου, διατυπώνει μια μηδενιστική, κυνική θέση:👉 Η αγάπη δεν υπάρχει.👉 Είναι εμπορική συναλλαγή.👉 Είναι καμουφλάζ για ανάγκες ή επιθυμίες.👉 Ο άνθρωπος δεν είναι ικανός για ανιδιοτελές συναίσθημα.👉 Η μόνη αληθινή αγάπη είναι γονεϊκή ή μεταξύ σκύλων και ανθρώπων.

Αυτή η άποψη, παρότι ειλικρινής στην πληγή της, συνιστά προβολή μιας ατομικής τραυματικής εμπειρίας πάνω σε μια οικουμενική έννοια. Το προσωπικό τραύμα γίνεται φιλοσοφικό αξίωμα. Αυτό είναι ανθρώπινο, αλλά όχι αληθινό φιλοσοφείν. Είναι περισσότερο «αντιφιλοσοφείν»—μια διάψευση χωρίς προϋποθέσεις.

Ας αναλύσουμε τις υποθέσεις του:

1. Αγάπη = Συναλλαγή

Αυτό ισχύει μόνο στο επίπεδο του ανώριμου εαυτού: όταν ο άνθρωπος δεν έχει καλλιεργήσει ακόμη την ικανότητα να προσφέρει χωρίς να μετρά. Όμως αυτό είναι ίδιον της παιδικής ή ανασφαλούς συνείδησης, όχι της ωριμότητας.

Η αγάπη δεν είναι συναλλαγή.Είναι πράξη εμπιστοσύνης χωρίς εγγυήσεις.Δεν έχει εγγυήσεις ακριβώς γιατί είναι σχέση – όχι σύμβαση.

2. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να αγαπήσει ανιδιοτελώς

Αν δεχθούμε αυτή τη θέση, ακυρώνουμε κάθε ηθική, κάθε υπέρβαση, κάθε ελευθερία. Ο άνθρωπος γίνεται προγραμματισμένο ον επιθυμιών και φόβου. Αυτό όμως είναι αντιφιλοσοφικό και αντιανθρωπολογικό. Ο πολιτισμός (τέχνη, θυσία, έρωτας, προσφορά, συγχώρεση) δεν θα υπήρχε χωρίς την ελευθερία να αγαπάμε υπερβατικά.

Αντιπρόταση: Η Αγάπη του Συνδημιουργού και του Ερωτικού Ανθρώπου

Στον πυρήνα του Ερωτικού Ανθρώπου δεν βρίσκεται το «σ' αγαπώ γιατί σε χρειάζομαι», αλλά το «σ' αγαπώ γιατί σε αναγνωρίζω ως συνδημιουργό της ύπαρξής μου».

Αγάπη ως Αμοιβαία Συνδημιουργία

Η αγάπη, όταν δεν είναι κατανάλωση, είναι καλέσματα συνειδήσεων. Δύο υποκείμενα αναγνωρίζονται αμοιβαία ως συνδημιουργοί μιας κοινής πραγματικότητας – ενός τρίτου όντος, που είναι η ίδια η σχέση, όχι κάποιος «καρπός» (όπως παιδί ή έργο), αλλά η συμβίωση με νόημα.

Αγάπη ως Δρόμος, όχι Συναίσθημα

Η αγάπη δεν είναι μια κατάσταση ευφορίας. Είναι πνευματική άσκηση. Δεν έρχεται να σε βολέψει, έρχεται να σε ξεβολέψει. Η γνήσια αγάπη δεν διαρκεί επειδή είναι εύκολη, αλλά επειδή είναι ενσυνείδητη.

Ο Συνδημιουργός δεν ζητά «να αγαπηθεί», αλλά αγαπά για να συν-υπάρξει με την πιο όμορφη μορφή της ύπαρξης: την ελευθερία να επιλέγει το "μαζί" κάθε μέρα.

Αγάπη με ρίζες στον Εαυτό

Ο Ερωτικός Άνθρωπος δεν ταυτίζει την αγάπη με τη συναισθηματική εξάρτηση. Το αντίθετο:Η πλήρωση του εαυτού οδηγεί στη γενναιοδωρία του μαζί.

Ανιδιοτέλεια δεν σημαίνει αυτοθυσία

Σημαίνει: Δεν αγαπώ για να πάρω, αλλά γιατί είμαι σε θέση να δώσω.Αυτό μπορεί να το πει μόνο ένας που έχει περάσει από τη σκληρή μαθητεία της εσωτερικής αυτάρκειας.

Επανανοηματοδότηση της Αγάπης

Αρνητική Θεώρηση	Θεώρηση Συνδημιουργού
Αγάπη = συναλλαγή	Αγάπη = σχέση μετασχηματισμού
Αγάπη = προσποίηση	Αγάπη = αυθεντική έκθεση
Αγάπη φθείρεται	Αγάπη βαθαίνει με κόπο
Αγάπη = ανάγκη	Αγάπη = προσφορά από πληρότητα
Μόνο οι σκύλοι αγαπούν ανιδιοτελώς	Ο Ερωτικός Άνθρωπος αγαπά ελεύθερα

Συμπέρασμα

Η αγάπη, αν ιδωθεί με το βλέμμα του πληγωμένου εγώ, μοιάζει πάντα με απάτη.Αν ιδωθεί όμως με το βλέμμα του Ερωτικού Ανθρώπου, είναι η υπέρβαση κάθε εγώ.Δεν είναι απάτη. Είναι υπέρβαση φόβου. Και κάθε υπέρβαση, είναι πράξη συνδημιουργίας.

Αν θέλεις, Μιχαήλ, μπορούμε να επεκτείνουμε αυτό το κείμενο είτε ως άρθρο για το "Φυσιολογισμοί", είτε ως ενότητα μέσα στο Εγχειρίδιο του Αφροδισιασμού. Μπορεί επίσης να πλαισιωθεί με παραδείγματα από πολιτισμούς, φιλοσοφικά αποσπάσματα ή βιωματικές αφηγήσεις. Να προχωρήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση;

4o

Είπες:

Ναι, να πλαισιωθεί με παραδείγματα από πολιτισμούς, φιλοσοφικά αποσπάσματα ή βιωματικές αφηγήσεις

Το ChatGPT είπε:

Ωραία, Μιχαήλ. Πάμε να εμπλουτίσουμε την αντιπρότασή μας για την Αγάπη του Συνδημιουργού και του Ερωτικού Ανθρώπου, με πολιτισμικά παραδείγματα, φιλοσοφικά αποσπάσματα και βιωματικές αφηγήσεις — ώστε το κείμενο να σταθεί ως ενότητα σε ένα φιλοσοφικό εγχειρίδιο, ή άρθρο στον Φυσιολογισμό.

Η Αγάπη του Συνδημιουργού: Από τον Μύθο στον Βίωμα

1. Από την αρχαία μυθολογία: ο Έρωτας ως Κοσμική Αρχή

Στην θεογονία του Ησίοδου, ο Έρως δεν είναι συναίσθημα. Είναι κοσμική δύναμη∙ η πρώτη αρχή, μετά το Χάος. Ο Έρως φέρει το κάλεσμα προς ενότητα, τη δυνατότητα να γεννηθεί κάτι νέο από το "δύο".

«πρώτιστα δε Χάος γένετ’, αυτάρ Έρως πρότος αυτών» – Ησίοδος

Το ίδιο βλέπουμε και στον Ορφισμό, όπου ο Έρως δεν είναι πάθος, αλλά αρχή δημιουργίας∙ ο πρώτος που «φώτισε» το αυγό του κόσμου.

Εδώ έχουμε τον Έρωτα ως συνδημιουργία του Κόσμου. Όχι συναλλαγή, αλλά οντολογική πράξη.

2. Από τον Πλάτωνα: ο Συμπόσιον και η Ανάβαση της Ψυχής

Ο Πλάτων, μέσω Διοτίμας, διδάσκει πως η αληθινή αγάπη δεν είναι ο έρωτας για ένα σώμα ή για την ομορφιά, αλλά η ανάβαση προς το Αγαθό μέσω της σχέσης.

«Ἔρως ἐστὶ πόθος τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τοῦ εἶναι ἀεί»(Ο Έρως είναι η επιθυμία του καλού και του να είναι αιώνια)

Στην πορεία από την έλξη στο σώμα προς την αγάπη της ψυχής και μετά προς το ίδιο το Κάλλος, ο Πλάτων μας δείχνει την πνευματική μετάλλαξη της αγάπης.

👉 Δεν αγαπώ γιατί με τραβάς.👉 Σε αγαπώ γιατί με ξυπνάς – με καλείς να γίνω ανώτερος.

3. Από τον πολιτισμό των Ναβάχο (Ινδιάνων της Β. Αμερικής)

Οι Ναβάχο αντιλαμβάνονται τον έρωτα όχι ως πάθος, αλλά ως αρμονία με την "Μεγάλη Ισορροπία". Μια αληθινή σχέση δεν θεωρείται επιτυχής επειδή «βόλεψε» τους δυο, αλλά επειδή υπηρετεί την ισορροπία με τη Φύση και το Πνεύμα.

Η λέξη hózhó σημαίνει ομορφιά, ισορροπία και αγάπη μαζί.

👉 Η αγάπη είναι πνευματικό μονοπάτι, όχι ατομική κατάκτηση.

4. Από τον Σούφι Μυστικισμό: η Αγάπη ως Θεϊκή Μέθεξη

Ο Ρουμί, ο μεγάλος Πέρσης ποιητής, δεν ξεχωρίζει τον έρωτα από τη θεία μέθη:

«Η αγάπη είναι η γέφυρα ανάμεσα σε σένα και το καθετί»– Jalaluddin Rumi

Για τον Σουφισμό, ο έρωτας δεν είναι τίποτα λιγότερο από τη δίψα του ανθρώπου για Ένωση με το Απόλυτο. Όταν αγαπώ έναν άλλον άνθρωπο, δεν τον κατέχω, αλλά περνώ μέσα του προς κάτι μεγαλύτερο.

👉 Η αγάπη του Ερωτικού Ανθρώπου είναι διάβαση προς το Άγνωστο, όχι ασφάλεια.

5. Από την εμπειρία μιας γυναίκας στο τέλος ζωής του συντρόφου της

Μια γυναίκα σε τελική φροντίδα αφηγείται:

«Του κρατούσα το χέρι όσο έσβηνε. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο να του προσφέρω. Δεν μου χρειαζόταν τίποτα άλλο. Μόνο η παρουσία. Αυτό ήταν το καθαρότερο "σ’ αγαπώ" που είχα πει ποτέ.»

Αυτή η μαρτυρία καταλύει τη λογική της ανταπόδοσης. Η αγάπη δεν είναι λόγια, ούτε δράματα. Είναι η παραμονή δίπλα στο Άλλο, όταν όλα τα άλλα έχουν σβήσει.

👉 Εκεί γεννιέται ο Ερωτικός Άνθρωπος: στη σιωπή που δεν φεύγει.

6. Από την εμπειρία του συνδημιουργού: Η αγάπη ως έργο κοινό

Ο Συνδημιουργός δεν περιμένει να «ερωτευτεί για πάντα».Αναγνωρίζει πως κάθε σχέση είναι εύθραυστο σκάφος μέσα στον καιρό.

Όμως – αν και γνωρίζει πως θα σπάσει –το επισκευάζει κάθε μέρα με λόγο, αφή, σιωπή, παρουσία, χιούμορ, συγχώρεση.

Και τότε, η αγάπη παύει να είναι αίσθημα.Γίνεται επιλογή συνύπαρξης, καθημερινό έργο τέχνης.

Κλείσιμο

Η αγάπη δεν είναι απάτη. Είναι ο πιο απαιτητικός δρόμος ελευθερίας.

Είναι η τέχνη της διατήρησης του άλλου ως άλλου – χωρίς να τον διαλύσω ούτε να διαλυθώ.Είναι ο κοινός παλμός δύο όντων που έχουν ερωτευθεί το θαύμα του να συνδημιουργούν.

Ο Ερωτικός Άνθρωπος δεν ερωτεύεται επειδή είναι ελλιπής, αλλά επειδή είναι υπερπλήρης.Και θέλει αυτό το περίσσευμα να το καταθέσει σε έναν άλλο ελεύθερο άνθρωπο.