«Ἐγχειρίδιον τῆς Γονιμοποίησης — Ἤθους καὶ Μέλλοντος»

Θεολογική καὶ Συμβολικὴ Ἀνάλυση

1. Ἀνθρώπινη Γέννησις ἢ Τεχνητὴ Ἐμφύτευσις;

Ἐντός τοῦ πλαισίου τῆς χριστιανικῆς ἀνθρωπολογίας, ἡ γέννησις ἀνθρώπου θεωρεῖται μυστήριον. Ἡ συμμετοχὴ δύο προσώπων εἰς ἔρωτα καὶ ἀλληλοπεριχώρησιν εἰς τὸ εἶναι τοῦ ἑνὸς διὰ τοῦ ἄλλου ἀποτελεῖ εἰκόνα τῆς θείας κοινωνίας. Ἡ τεχνητὴ ἐμφύτευσις, ἐν ἀπουσίᾳ σχέσεως, ἀπογυμνώνει τὸ γεγονὸς τῆς γονιμοποίησης ἀπὸ τὴν πνευματικὴ του διάσταση, καὶ μετατρέπει τὸ δρᾶν εἰς κατασκευήν.

2. Μετάβαση ἀπὸ τὸ Ἐρωτικὸ Ὀντολογικὸ Ἀποτύπωμα στὴν Κρυογενετικὴ Σύντηξη

Ὁ ἔρως εἶναι ἐκφραστικὴ τοῦ Θείου. Ὁ Σωφρόνιος τῆς Ἐσθονίας ἔγραφε πὼς ἡ ἐρωτικὴ ἔνωσις εἶναι ἡ βαθύτερη ἀπεικόνιση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ πλάσμα Του. Ἡ κρυογενετικὴ σύντηξη καὶ ἡ φύλαξις γενετικοῦ ὑλικοῦ ἐκτός ἀνθρωπίνου σώματος διακόπτει τὴν ἀκολουθία μνήμης καὶ πρόθεσης, ἀφυδατώνοντας τὴν ζωτικὴ μυσταγωγία τῆς ἐρωτικῆς πρόθεσης.

3. Ἠθικὴ τοῦ Σπέρματος — Μητρικὴ Συνείδηση

Τὸ σπέρμα εἶναι φορὴς ζωῆς, μνήμης, ἰχνογραφίας καὶ ψυχοσωματικῆς πρόθεσης. Ἐντός τῆς χριστιανικῆς ἀσκήσεως, ἡ φύλαξη τοῦ σπέρματος εἶναι μορφὴ νηστείας. Ἡ μητρικὴ συνείδηση δὲν περιορίζεται στὴ βιολογικὴ δυνατότητα, ἀλλὰ ἀναδύεται ὡς χάρισμα ἐκλογῆς. Ἡ εὐθύνη τοῦ να φέρει κανείς ζωὴ στὸν κόσμον εἶναι ἀντίστοιχη μὲ ἱερουργία. Δὲν «ἔχω γυναῖκα» ἀλλὰ κοινωνῶ πρόσωπον. Καὶ ἡ ἐκλογὴ αὐτὴν τὴν κοινωνίαν γίνεται ἀντίστοιχα ἀναπαραγωγικὸς Λόγος.

4. Τί Σημαίνει Νὰ Φέρεις Ζωή; Δημιουργός ἢ Τεχνίτης;

Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος· καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν. Τὸ να φέρεις ζωή σημαίνει να μετέχεις στὸν λόγον τῆς δημιουργίας, ὄχι νὰ ἀντικαθιστᾷς τὸν Λόγον. Ὁ τεχνίτης χρησιμοποιεῖ πρότυπα, μοντέλα, ἰδιοκτησία. Ὁ δημιουργὸς συνεργάζεται μὲ τὸ ἄγνωστο, ὑπακούει σὲ πνευματικὴ κλίσιν.

5. Womb Outside the Body – Ἐξωμήτριος Φύσις

Ἡ μήτρα ὡς εἰκὼν τοῦ ἄδυτου. Ἐξωσωματικὴ μήτρα σημαίνει ἔξοδος ἀπὸ τὸ μυστήριον, καὶ μεταφορὰ εἰς τὸν ἐλεγχόμενο χώρο τοῦ εργαστηρίου. Συμβολικῶς, ἡ Μήτρα γίνεται Εργαλείο, ὄχι Χώρος Ἀποκάλυψης. Τὸ θῆλυ παῦει νὰ ἐκφράζει τὸ θεῖον τῆς ἀναμονῆς, καὶ γίνεται δοχείο προγραμματισμοῦ. Πρὸς τοῦτο, καὶ ὁ ταυτόχρονος ὀργασμὸς ὡς στιγμὴ συντονισμοῦ δύο βουλήσεων ἀποτελεῖ σύμβολον θείου ἔρωτος, ἀδιαίρετης κοινωνίας.

6. Homo Creative ἀντιμέτωπος μὲ τὸν Homo Syntheticus

Ὁ Homo Creative συνδημιουργεῖ ἐν ἀληθείᾳ. Ὁ ἄνθρωπος συνειδητὰ μετέχει τῆς θείας ἐνέργειας. Ὁ Homo Syntheticus, ἀντίθετα, ἀντιλαμβάνεται τὸν ἄνθρωπο ὡς πρόβλημα προς ἐπίλυσιν. Ἀνθρώπινα δικαιώματα μετατρέπονται εἰς προσθετικὲς λειτουργίες. Σχέση γίνεται δομή, ἀντί μυστήριο. Ὁ δημιουργικὸς ἄνθρωπος σώζει τὴν ἱερουργία τῆς ζωῆς· ὁ συνθετικὸς ἀντικαθιστᾷ τὴν εὐθύνη μὲ προσομοίωση.

7. Μητρότητα ὡς Ἐπιλογὴ ἢ Κλινικὸ Ὑποπροϊόν;

Ἡ μητρότητα εἶναι ἀντίδωρον. Ὅταν ἐντάσσεται στὸ πλαίσιο ἐπιλογῆς ἤ/καὶ παραγγελίας, κινδυνεύει νὰ ἐκφυλιστεῖ εἰς ὑπηρεσία. Ἡ βιοτεχνολογία, ὅταν δὲν συνοδεύεται ἀπὸ ἠθικὴ βάθυνση, γίνεται μέσο εὐγονισμοῦ καὶ κοινωνικοῦ εἰκονισμοῦ (το τέλειο παιδί, ἡ σωστὴ μήτρα). Ἡ ἱερὴ συμμετοχὴ στὴ γέννηση εἶναι ἔκφρασις πίστεως στὴν ζωή, ὄχι διαχείρισις ἀβεβαιότητας. Ἡ σύλληψις παραμένει θεικὴ στιγμή, καὶ ὁ σεβασμὸς της καθορίζει τὴν ποιότητα τοῦ μέλλοντος.

​