Προαίρεσις

Ἡ ἐνσυνείδητος πνοή τῆς ὑπαρξιακῆς πράξεως

Ἡ προαίρεσις, κατὰ τὸν Ἀριστοτέλη, εἶναι ὁ θεμέλιος λίθος τῆς ἠθικῆς πράξεως. Οὐκ ἀπλῶς ἐπιθυμία, οὐδὲ ἁπλὴ βούλησις, ἀλλὰ ἡ ἐνσυνείδητος ἀπόφασις, τὸ ἔνδον σκιρτῶν φρόνημα ποὺ μετουσιώνει τὴν ἐλευθερία σὲ δημιουργικὴ ὑπευθυνότητα. Εἶναι ὁ ἐσωτερικὸς λυχνίαρχος τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, ποὺ φωτίζει ὄχι μόνο τὴν ὁδὸ τῆς πράξεως, ἀλλὰ καὶ τὸ αἴτιο τῆς πράξεως.Ἐν ἀφροδισιακῷ πλαισίῳ, ἡ προαίρεσις λειτουργεῖ ὡς ὀντολογικὸ φίλτρο τῆς ἐρωτικῆς συνεύρεσης. Τὸ ἔργον τοῦ Ἔρωτος δὲν εἶναι μὴχανικὸν ἤ ἐνστικτῶδες, ἀλλὰ τελετουργικὸν καὶ ἐκλεκτικόν. Ὁ Ἄνθρωπος, ὅταν εἶναι συνειδητὸς δημιουργὸς τοῦ σπέρματος, τῆς ἀφήσεως, τῆς πράξεως, τότε μετέχει τοῦ Θείου κατὰ τὸ δυνατόν.Ἡ προαίρεσις προηγεῖται πάσης «ἐπιλογῆς φύλου», πάσης συμπεριφορικῆς προσδιοριστικῆς τάσεως· ἐμπερικλείει τὸν σεβασμὸν πρὸς τὸ ἕτερον, τὴν εὐθύνη γιὰ τὸ νέον, καὶ τὴν συνείδησιν ὅτι πᾶσα ζωὴ ἐκπορεύεται ἐκ προθέσεως. Δίχως προαίρεσιν, ὁ Ἔρως καθίσταται ἔρμαιον ἀναγκῶν, προϊόν βιοχημείας, τελικῶς ἔκπτωτος.Στὴν π cubιc, ἡ προαίρεσις συνιστᾷ τὴν ἀπαρχὴ τῆς δημιουργικῆς συμμετοχῆς· ὁ στοχασμὸς ποὺ προηγεῖται τῆς σύλληψης· ὁ ψυχικὸς ἀναβαπτισμὸς ποὺ μεταμορφώνει τὸ ἐρωτικὸ ἀντάμωμα εἰς ἀρχὴ μιᾶς καινῆς ὕπαρξης.Ἔστιν οὖν προαίρεσις ἡ θεμέλια ἀρχὴ τοῦ «Βίου κατὰ φύσιν». Ἡ ἐνσυνείδητος πνοὴ, ἡ ἐκ τῆς ψυχῆς ἀναδυομένη βούλησις, ποὺ καθιστᾷ τὸν Ἄνθρωπον ὄχι μόνον συμμετέχοντα ἀλλὰ συνδημιουργὸν τοῦ Κόσμου τούτου.

Ἡ Προαίρεσις, κατὰ τὴν ἀριστοτελικὴ θεώρησιν, δὲν εἶναι ἀπλῶς ἐπιθυμία, οὐδὲ ἐπιπόλαιος ὁρμή.

 Εἶναι λογικῶς ἐπεξεργασμένη ἐπιθυμία — βούλησις συνειδητὴ καὶ ἀνθρώπινη, ἡ ὁποία προϋποθέτει τὴν ἐπίγνωση τοῦ τέλους καὶ τὴν ἐκλογὴ τῶν μέσων.

 Ὁ Ἄνθρωπος, ὡς ὂν μετὰ λόγου, καθίσταται ἠθικὸς ὅταν ἡ ἐπιθυμία του τελεσφορεῖ διὰ τῆς προαιρέσεως.

 Ἐν προαιρέσει, ὁ ἔρως μεταμορφοῦται ἀπὸ ὁρμὴ σε δημιουργία· ἡ ἐπιθυμία γίνεται σχέσις· τὸ σπέρμα ὑποστασιοῦται σὲ λόγο.

 Ἡ ἀφροδισιακὴ τέλεσις ἀποκτᾷ ἦθος ὅταν συνοδεύεται ἀπὸ προαίρεσιν· δηλαδὴ ὅταν δὲν εἶναι μηχανικὴ ἐκφόρτισις ἀλλὰ μετοχὴ σὲ ἕνα ὄλον φυσικὸν καὶ πνευματικὸν.

 Ἡ προαίρεσις δὲν περιορίζεται στὸ «θέλω», ἀλλὰ ὑπερβαίνει πρὸς τὸ «ἐκλέγομαι νὰ θέλω αὐτό, διότι ἀνταποκρίνεται στὴ φύσιν μου».

 Ἐν προαιρέσει τελεσθεὶς ἀφροδισιασμὸς δὲν ὁδηγεῖ εἰς λύμην, ἀλλ’ εἰς ἀνέλιξιν· δὲν εἶναι φυγὴ, ἀλλὰ ἐνσάρκωσις σχέσεως.

Ἡ προαίρεσις ἐλευθερώνει τὸ φύλο ἀπὸ τὰ στερεότυπα, τὸ ὑψοῖ ἀπὸ βιολογικὸ γεγονὸς εἰς κοσμικὴν λειτουργίαν.

 Κατ’ ἐπέκτασιν, ὁ Ἄνθρωπος ὁδηγεῖται ὄχι ἀπὸ τὴν τύχην, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ μέτρον.

 Ὁ προαιρούμενος συνουσιάζεται ὡς ὄν εὐγενὲς· ὁ μὴ προαιρούμενος, ὡς ὄν ἐνστικτῶδες.

  Ἡ πρᾶξις, ὅταν εἶναι καρπὸς προαιρέσεως, γίνεται πηγή νοήματος· ἀλλιῶς, ἐκφυλίζεται εἰς κατανάλωση. Καὶ ἡ ἀφροδισιακὴ ἡδονὴ, ἄνευ προαιρέσεως, εἶναι ἔκρηξις χωρὶς ἀντίκρυσμα.

 Ἐν τέλει, ἡ προαίρεσις δὲν εἶναι ἕνα ἐπιπλέον στολίδι στὸν Ἔρωτα — εἶναι ἡ σπονδυλικὴ στήλη του.

 Καὶ ὅπου ἔρως ἀληθινὸς, ἐκεῖ προαίρεσις δημιουργική — ἐκεῖ σπέρμα ἔμψυχον, πρόθεσις καὶ προοπτικὴ.

 Ὅθεν, τὸ ἐρώτημα δὲν εἶναι «μπορῶ νὰ ἔχω σχέσεις», ἀλλὰ «ποῦ ὁδηγοῦν οἱ σχέσεις μου;»

Καὶ ἡ ἀπάντησις εἶναι ἡ Προαίρεσις.