Οντολογία τοῦ Σπέρματος

Σπέρμα ἐστὶ πνοὴ ψυχοσωματικὴ — ἐνσώματη ἀκτίνα ὑπαρξιακῆς ἐκφοράς.

🔹 1. Τὸ Σπέρμα ὡς Φαινόμενον Ὄχλον καὶ Σημαῖνον

Τὸ σπέρμα δὲν εἶναι μία ἁπλὴ βιολογικὴ ἐκκένωση, ἀλλὰ ἕνα ὀντολογικὸ ἴχνος, ἕνα σταγονίδιο νοηματοδοτημένης ἐνέργειας. Φέρει ὄχι μόνον γενετικὲς ὑπογραφές, ἀλλὰ καὶ τὸ φορτίο ὅλης τῆς ὕπαρξης: συναισθηματικὸ, ἐμπειρικὸ, ψυχικὸ, πολιτισμικὸ.

Ἐν ἀντιθέσει μὲ τὴν τεχνοκρατικὴ ἀντίληψη, ἡ ὁποία το ἀντιμετωπίζει ὡς μέσον ἀναπαραγωγῆς ἢ ὡς «γενετικὸ ὑλικὸ», ἡ φιλοσοφικὴ ἀφροδισιακὴ σκοπιά τὸ ἀντιμετωπίζει ὡς ἐκπορευστικὴ ἐνέργεια — ἐξ ἀληθείας καὶ ἔρωτος.

🔹 2. Ἠθικὴ καὶ Φυσιολογικὴ Ἐγκράτεια

Ἡ συγκράτηση τοῦ σπέρματος δὲν εἶναι ἀναστολὴ ἀλλὰ ἀνάταση. Μὲ τοὺς ἀνατολικοὺς δρόμους (ταοϊσμὸς, tantra, ἀγιόγκα) ἀντηχοῦν καὶ οἱ ἀρχαιοελληνικὲς θεωρίες τοῦ «σπερματικοῦ λόγου». Ἡ ἐγκράτεια εἶναι ὄχι ἀπλῶς βιολογικὴ συντήρηση ἀλλὰ ὄντως πνευματικὴ μετουσίωση.

Ἡ μη ἐκσπερμάτιση δύναται νὰ ἐπανατροφοδοτῇ τὸ σώμα, νὰ διατηρεῖ τὸ ἦθος καὶ νὰ ἐπαναπροσδιορίζῃ τὴν πρόθεση. Ἔτσι, ὁ Ἔρως δὲν εἶναι ἀνακούφιση ἀλλὰ δημιουργία. Καὶ ἡ ἐκσπερμάτιση — ἐν συνειδήσει τελουμένη — γίνεται λειτούργημα.

🔹 3. Πρὸς μία Μεταφυσικὴ Βιολογία

Τὸ σπέρμα ἀποτελεῖ σὺν τῷ ὠαρίῳ τὴν αὐγή τῆς ὕπαρξης. Σὲ ἐνσυνείδητη πράξη, εἶναι ὁρατὸ σημεῖον ἀφορμῆς ἑνὸς προσώπου. Ἡ στιγμή τῆς σύλληψης δὲν εἶναι χημικὴ μόνον, ἀλλὰ κοσμικὴ: συμβάλλει ἡ ὥρα, τὸ συναίσθημα, ἡ βούληση, ἡ ἀγάπη.

Ἡ ἀπλή καλλιέργεια γονιμοτήτων (π.χ. IVF) ἂνευ ψυχικῆς συμμετοχῆς, δὲν δημιουργεῖ ὄχι μόνο πρόσωπα, ἀλλὰ πρότυπα. Ἔναν πολιτισμὸ ἀνθρώπων ἐπινοημένων, χωρὶς ψυχὴ ἐκ προαιρέσεως.

🔹 4. Πρὸς μία Σπερματικὴ Δικαιοσύνη

Ἐν ἀντιθέσει μὲ τοὺς μετα-νεωτερικοὺς χειρισμούς τῆς τεκνοποιίας, ἡ πᾶσα ἐρωτικὴ ὕπαρξη πρέπει νὰ ἀναγνωρίζει ὅτι στὸ σπέρμα της ἔγκειται ἡ δύναμις δημιουργίας — ἢ καταστροφῆς. Πρὸς τοῦτο, ἡ ἀφροδισιακὴ παιδεία ὁφείλει νὰ παιδεύῃ.

Ἡ προτροπὴ εἶναι σαφής: ἡ σεξουαλικὴ πράξη νὰ μετουσιωθῇ σὲ αφροδισιακή, ἔργον Ἡθικῆς καὶ Ἀγάπης. Τὸ σπέρμα δὲν χαρίζεται· δωρίζεται. Ὅχι σπορὰ εἰς δρόμον, ἀλλὰ σπορὰ ἐν καρδίᾳ καλῇ.