Ο χώρος, έχει από μια ιδιοτροπία.. για τον καθένα.

                                                                    για τους έχοντες Θεό, είναι παιχνιδάκι

                                                                    για τους θυσιάζοντες στο βωμό της Επιστήμης, Γολγοθάς

                                                                    για τους περίκλειστους στο ‘Εγώ’ τους, κατήφορος…

                       μα για ρόδο, μα γι’ αγκάθι, όλοι μένουμε έκθαμβοι και εκστασιασμένοι απέναντι στην                                                                            στιγμή της Σύλληψης.

 

Το 1/3 της αιτιολογίας,  περί Ψυχοσύνθεσης [συν αυτώ και ψυχοπαθολογίας]του Ανθρώπου, εγκλωβίζεται σε μια κλασματική μορφή του χρόνου και τα συν αυτής, ελπιδοφόρα όνειρα.

Μύθευμα ή επιθυμία, ότι τη στιγμή της σύλληψης έχουμε σύγκρουση κολοσσιαία, τριών

ονείρων.. του μπαμπά, της μαμάς και του κόσμου;

Μύθος ή επί θυμού, η στιγμή της σύλληψης καθορίζει το μέλλον γενικότερα.

 

Φάρμακο εξωτικού σκορπιού και πράσινων αλόγων χαίτη, η αδιαφορία για τη στιγμή αυτή..!

Μικρές στιγμές προστίθενται στη μία και στο σύνολο αυγαταίνει η ευρωστία…

 

 Σώμα, φύση, σοφία και Πνεύμα ελευθερίας οι κερδισμένοι της εγκρατούς ευδαιμονίας.

 

                                                                    Η Δημιουργία του ανθρώπου, ξεκινά στη σύλληψή του.

                                                                    Με δεδομένο ότι συγκοινωνεί την χημεία των γονέων

                                                                   μετουσιώνοντας το όνειρο του κόσμου για                                                              ελπίδα,η  στιγμή  ως γεγονός, εκτινάσσεται  στο εδώλιο.                                                   

                                                                                

                                                                  Πρώτιστο μέλημα της χημείας είναι να μελετά την Φύση

                                                                  Φύση, χρόνος και θερμότητα, είναι αγκαλιά με την εντροπία

                                                                                                

                                                                 Γονιός χωρίς εγκράτεια, γόνος χωρίς πορεία

 

     Η συνήθης αιτιοκρατία συντονίζεται μεταξύ γονιδίου και περιβάλλοντος [μέχρι τούδε].

     Παρεμβολή επεξήγησης και αντιγνωμίας υπάρχει πάντα  εύκαιρη.                                                       

 

 

                                        με τιμή

                                     Ταξιάρχης