Ο Οφιούχος και η Φιλοσοφία της Αλληλέγγυας Πρόσθεσης

Σοφί Dolores de Universalis / περιοδικό "Φυσιολογισμοί"

Σε έναν κόσμο που ζητά ερμηνείες, τα ζώδια παραμένουν ζωντανή γλώσσα του ασυνείδητου — μια μεταφυσική σημειογραφία του εαυτού. Όμως το σχέδιο της ύπαρξης, όπως και του ουρανού, δεν περιορίζεται σε στατικές κυκλικές χαρτογραφήσεις. Αν η σύγχρονη αστρονομία αναγνωρίζει 13 αστερισμούς στην εκλειπτική, τότε ο Οφιούχος δεν είναι απλώς μια προσθήκη: είναι το σημείο ρήξης και απελευθέρωσης. Είναι το σύμβολο που διασαλεύει τη σταθερότητα του 12θεσίου και ταυτόχρονα το ενισχύει, προσφέροντάς του πνευματική ανάσα.

Το σχέδιο πρόσθεσης του Οφιούχου δεν έχει μόνο αστρονομική υπόσταση. Έχει βαθιά φιλοσοφική διάσταση. Ο Οφιούχος δεν ζητά να γίνει ακόμα ένα ζώδιο. Ανοίγει, αντίθετα, έναν δρόμο για τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης μας με τον αυτοκαθορισμό, την ταυτότητα, τη συμπαντική ακτινοβολία.

Ο άνθρωπος, δεν γεννιέται απλώς με τον τοκετό. Γεννιέται τη στιγμή της σύλληψής του — η στιγμή εκείνη όπου η πρόθεση μετατρέπεται σε ύπαρξη. Ο ωροσκόπος, τότε, δεν είναι μόνο γεωγραφική τοποθέτηση. Είναι κοσμικός δονητικός σπινθήρας. Η ηλιακή ενεργοποίηση κατά τη γέννα δεν είναι απόλυτο προσδιοριστικό σημείο, αλλά στόχος εκδήλωσης. Το φιλοσοφικό αυτό πέρασμα, από το ζώδιο στον Οφιούχο, σηματοδοτεί την κίνηση από την κατανάλωση του εαυτού προς τη δημιουργία του.

Δεκατρείς δρόμοι προς το αύριο χαρτογραφούνται. Κανένας από αυτούς δεν είναι υπέρτερος, ούτε περιγράφει τον άριστον. Το όλον είναι συνισταμένη μετατοπίσεων, πειραματισμών και διαρκούς αναθεώρησης. Ο καθένας μας έχει το δικαίωμα και την άνεση, αν και όταν το αποφασίσει, να γίνεται ό,τι θέλει: είτε σαν ζώδιο, είτε σαν ζώο, είτε απλώς με κατανάλωση. Προσποιητά και σπασμομούτρικα, ή με κόπο και αποτέλεσμα — τσαπατσούλικα, συμφεροντολογικά ή επίπονα και ατελέσφορα.

Απέναντι στην ομαδοποίηση των MBTI, των «νεο-ζωδίων» της ψυχολογικής εποχής, ο Οφιούχος προτείνει άλλη στάση: δεν είναι ταυτότητα, αλλά ανοιχτότητα. Δεν είναι κατηγοριοποίηση, αλλά αναπαράσταση μιας μετάβασης. Οι παλιές τυπολογίες δεν χρειάζεται να πεθάνουν — αλλά να ενσωματωθούν σε ένα νέο ήθος: την αλληλέγγυα πρόσθεση. Τη μόνη πράξη στα μαθηματικά και στη ζωή που δηλώνει αποδοχή.

Γιατί πράγματι, κάποιοι θα συνεχίσουν να κοιτούν ψηλά για να μαθαίνουν τα γήινα. Άλλοι, σκυφτοί στο χώμα, θα οραματίζονται τα ουράνια. Όμως, μόνο όταν μάθουμε να συσχετιζόμαστε όχι με το Εγώ, αλλά με το Εμείς, θα κατανοήσουμε τον παλμό αυτής της συμπαντικής αλληλουχίας.

Ο Οφιούχος δεν ζητά να πάρει τη θέση κάποιου. Υπενθυμίζει ότι κανένας δεν είναι αναντικατάστατος — και όλοι είναι ενσωματώσιμοι. Όχι με διάκριση αλλά με πρόσθεση.

Αυτό είναι το μάθημα του 13ου: να αποδεχθούμε την πολλαπλότητα όχι σαν διασπορά, αλλά σαν ενοποιητικό βήμα προς την ελευθερία του Είναι.