top of page
Abstract Texture

Ἐισαγωγὴ
Μετά το εμβληματικό "There is no shortcut to happiness", κάθισα κάτω να σκεφτώ:
Μήπως υπάρχει τουλάχιστον μια μορφή "ιδανικής ισορροπίας";
Όχι ως πάγιο, ούτε ως εργαλείο αυτοβελτίωσης του Instagram, αλλά ως μια ἐπανεύρεση ἐν χρόνῳ: να ταράσσεται μεν, να αναδεύεται – αλλά να επιστρέφει∙ γρήγορα, εύκολα, στην ώρα της. Όπως η αναπνοή. Όπως η επιστροφή στο σπίτι.
Έτσι ξεκίνησα ένα προσωπικό σταχυολόγημα. Μια διαλογή ζωτικών λέξεων. Και τις έριξα στον μύλο της σκέψης μου...

Α΄. Τὸ Φύλο ὡς Μεταφυσικὸς Προσανατολισμός

  • Ἄρρεν → Ἀρσενικός → Ἀνδρεία → Ὄποιος ἀντιστέκεται στὴ ῥοὴ ποὺ ἀδικεῖ.
    Ἡ ἄνω ῥοὴ.
    Ὁ ἄνδρας (Ἀρεῖος, ἀφ’ Ἄρεως): αἴρει, ἀνυψοῖ, φανερώνει.

  • Θῆλυ → Θηλή → Θάλπει → Θέει → Ἀλλάσσεται.
    Κυοφορεῖ, μορφοποιεῖ, ἐνσαρκώνει.
    Ἡ γυναῖκα τίκτει, θερμαίνει, μεταστοιχειώνει.

  • Γονύ → Γενετὴρ → Γυνή.
    Παρ’ ὅτι ὁ ἄνδρας γεννᾷ (ἐκσπερματῶν κατὰ βούληση), ἡ γυναῖκα τίκτει (κύησις καὶ ἀνάπτυξη).
    Ἡ σπορά, ὡς βουλητικὴ πράξη, προηγεῖται τῆς κύησης.

Β΄. Ἀνθρωπογονία: Ἡ ἐντολὴ πρὸς σχέσιν

Ο ἄνθρωπος (ἀναθρῶν ἃ ὄπωπε) ἐξοπλίζεται ἀπὸ τὴν σύλληψή του.
Χαρακτήρας, ταλέντο, σκοπός, ἐπιλογὴ ὁδοῦ, σθένος.
Ἡ ἐντελέχεια ὡς πορεία πρός τὸ Εγώ — ἀλλὰ ὄχι τὸ ψευδο-εγώ.
Ἀλλὰ τὸ εἴδωλον τοῦ ὄλου.

“Τὸ Ὅλον σπᾶται ἐν δυοῖν, ὅχι γιὰ νὰ βρεῖ τὸ μισό του, ἀλλὰ γιὰ νὰ σχετισθεῖ μὲ τὸ ἄλλο.”
Οὐκ ἔστι μεμοιρασμένον, ἀλλὰ συναντημένον.

Κάθε ὄν εἶναι πρόσημο. Καὶ σχέσις εἶναι πράξις.

Γ΄. Ἀριθμὸς καὶ Σχέσις:

Ἡ Θεία Τετρακτύς

Ο Πυθαγόρας ἔδωσε τὸ 1 στὸν Θεὸ καὶ τὸ 2 στὴ Δημιουργία.
Ἡ μονάδα δὲν ζεῖ χωρίς τὸ “σχέτιζεσθαι”.

Μονάδα + μονάδα ≠ δύο.
Μονάδα × μονάδα = δύναμις.

Ἀρσενικὸν + Θηλυκὸν + Σχέσις → ἡ Τριὰς πρὸ Χριστοῦ.

Ἡ σχέσις δὲν εἶναι ἡμιτελὲς πάθος. Εἶναι ἀποστολὴ, εἶναι ἔργον.

Δ΄. Ἡ Ἡρακλείτεια Ροὴ:

Πόλεμος ὄχι βία

Ἡ πάλη τῶν ἀντιθέσεων: ἄρσεν καὶ θῆλυ.
Φῶς - σκιὰ.
Κίνησις - ἡρεμία.
Ἔρως - ἀγάπη.

Καὶ ὅμως, μόνο μία βία θεωρεῖται ἐν μέρει ἱερὴ:

Ἡ συναινετικὴ ἀφροδισιακὴ διείσδυση.

Ἡ σωματικὴ ἐπαφή ὡς πράξις ἱερῆς ἀντίθεσης.
Διὸ καὶ ἡ βία τῆς ἀμύνης, ἐνῶ ἀναγκαία, δὲν εὐλογεῖται.

Ε΄. Τετρακτύς τοῦ Πνεύματος
Ἄνδρας → Ἀρσενικὴ Ἀγάπη
Γυνὴ → Θηλυκὸς Ἔρως
Σχέσις → Συνουσία ἐν Πνεύματι καὶ Σώματι
5ον στοιχεῖον → Ἀφροδισιακὴ Σύνδεση (Αἰθέρας)

Ἡ Ἀγάπη τοῦ Παύλου (Α΄ Κορινθίους 13) συναντᾷ τὸν Πλάτωνα, συναντᾷ τὴ σάρκα.
Ἡ ἀρσενική ἀγάπη δίχως ἔρωτα ἀφυδατώνεται.
Ὁ ἔρως δίχως ἀγάπη γίνεται ἀνάγκη, ἐνστικτώδης, ὠμὸς.

Στ΄. Κατακλείδα:

Εὐδαιμονία ὡς Ροὴ καὶ Ἐπανόρθωση

Μὴν ζητεῖς shortcut εἰς τὴν εὐδαιμονίαν.
Ἀλλὰ ζήτησε καλῶς τὴν ἐπιστροφή σ’ αὐτήν.

Ἡ ἰσορροπία δὲν εἶναι στάσις.
Εἶναι εἰδικότης τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία ἐπιστρέφει πάντα στὸ ὅλον της.
Μέσα ἀπὸ τὴν ἔνωση, τὸν πόνο, τὴν σχέση, τὸ ἀπόσπασμα καὶ τὸ χάος.

Ἀρσενικὴ Ἀγάπη + Θηλυκὸς Ἔρως = Ἀνθρώπινη Τελείωσις.

Υ.Γ.

Ἀρσενικὴ Ἀγάπη ὅτε συνουσιασθῇ με Θηλυκὸν Ἔρωτα...
γεννᾷ τὸ ἄῤῥητον τῆς εὐτυχίας.
Ἀν ὄχι τὴν τελειότητα, τουλάχιστον τὴν ἀνάμνησή της...

Υπάρχει ιδανική ισορροπία; ή αλλιώς, Όταν η αρσενική Αγάπη συνουσιάζεται με τον θηλυκό Έρωτα Μετά το εξαιρετικό έργο there is no shortcut to happiness, αναρωτήθηκα: Μήπως — έστω — υπάρχει μια “ιδανική ισορροπία”; Κάτι που ναι μεν αναταράσσεται, αναδεύεται, στροβιλίζεται με τα γνωστά του βίου, αλλά μου επιτρέπει… γρήγορα, εύκολα, ωραία (στην ώρα μου!) να επανέρχομαι στην ευδαιμονία μου. Σταχυολόγησα λοιπόν τις πιο ενδιαφέρουσες λέξεις της ζωής μου. Έννοιες-κλειδιά. Κι άρχισα τους υπολογισμούς: Άρρεν → αρσενικός → ανδρεία → όποιος αντιστέκεται στην άδικη ροή, δηλαδή πορεύεται με άνω ροή — και έτσι, άνδρας. (Ἄρης = ἄρατον [=άφαντο, ἀίρω]) Θήλυ → θηλή → θάλλειν → θέειν → άλλεσθαι Ρέει, ανανεώνεται, αλλάζει. Έκπληξη. Γονύ → γεννά → γυνή (αν και... ο άνδρας γεννά [εκσπερματίζει εκούσια], ενώ η γυναίκα τίκτει [κυοφορεί και θάλπει]). Ο Άνθρωπος (ἀναθρῶν ἃ ὄπωπεν), από τη στιγμή της σύλληψής του, εφοδιάζεται για τον βίο του με τα κατάλληλα “προσόντα”: χαρακτήρας, ταλέντα, τύπος, σθένος, σκοπός — προς την εντελέχεια του Εγώ. Ο καθένας μας, ένα ολοκλήρωμα του Όλα. Σκέψεις (με αιχμές): Το θήλυ εμβολιάζεται γονιδιακά με την ίδια ουσία που εμβολιάζεται και το άρρεν, μα με αντινομική μορφή. [δες: “αντινομική μορφή της οντολογικής απορίας”] Το Όλον, αυτό που ανακυκλείται αενάως και μονοπροσωπικά στον καθένα μας, σπάει στα δύο με τη γέννηση κάθε Ανθρώπινης ύπαρξης. Όχι για να αναζητήσει το πλατωνικό “άλλο του μισό” – μα για να λάβει την εντολή να σχετιστεί με τον Άλλον. Τον συνοδοιπόρο. Κάθε Ανθρώπινη Ύπαρξη είναι Ον με: σθένος πρόσημο δυνατότητες ικανότητες Η κοινωνικοποίηση είναι η πρώτη αρχή. Και όπως μας δίδαξε ο Πυθαγόρας: Υπάρχουν οντότητες-αριθμοί, το γινόμενο των οποίων είναι μεγαλύτερο από το άθροισμά τους. Έτσι, αφιέρωσε: το Έν στον Θεό τη Δυάδα στη Δημιουργία Τα υπόλοιπα τα άφησε να τα βιώσουν οι σχέσεις των ανθρώπων. Κατ' αναλογίαν, η τριάδα: "Άρσεν — Θήλυ — Σχετίζεσθαι" είναι μια από τις προ Χριστού ιερές τριάδες. Και η πρώτη διάσπαση του Όλα: άρσεν και σχετίζεσθαι θήλυ και σχετίζεσθαι (Ίσως εδώ οι κβαντικοί βρουν fractals και φιλόξενες ομοιότητες...) Η Ηρακλείτεια σκέψη περιστρέφεται γύρω από: τον Λόγο το Πυρ και τον Πόλεμο της αέναης ροής. Μα όχι πόλεμο βίας. Όχι μανιχαϊσμό. Πόλεμο αντιθέσεων. Δημιουργικής έντασης. Γιν και Γιανγκ. Ως μόνη ευλογημένη βία θεωρείται: η συναινετική αφροδισιακή διείσδυση (!) Αντίθετα, η άμυνα (της χώρας ή της ύπαρξης) είναι αποδεκτή, αλλά ποτέ ευλογημένη. Blender σκέψης: Ας πάρουμε τέσσερις λέξεις-έννοιες, και να δούμε το ζουμί τους: Αρσενική Αγάπη (όπως τη διατυπώνει ο Παύλος στο 13ο κεφάλαιο της Α΄ προς Κορινθίους) Θηλυκός Έρωτας (ναι, ναι... αυτόν λέτε ότι τον ξέρετε καλά…) Σχέση Αφροδισιακή Σύνδεση Όταν η Αρσενική Αγάπη συνουσιάζεται με τον Θηλυκό Έρωτα — και τα δύο διαπνέονται από το πέμπτο στοιχείο, τον Αιθέρα, τότε: Αγγίζουμε το τέλειο. N'est-ce pas…; Μ.Α. για τους Φυσιολογισμούς Έτος 2025, στο βάθος της ροής…

bottom of page